Sommige dagen markeren duidelijk een “voor” en “na” in je leven. Voor mij was 29 juli 2025 zo’n dag. De dag waarop ik eindelijk antwoord kreeg op een vraag die ik me al jaren, vaak onbewust, stelde.

Ik kreeg een ADHD-diagnose.

Hoewel ik (en de mensen om me heen) het al langer vermoedden, veranderde er toch iets diep van binnen toen het zwart op wit stond.

Ik ging samen met mijn moeder naar ADHDCentraal. Alleen dat al voelde symbolisch. Zij had me zien opgroeien, zien worstelen, me gesteund tijdens fases van frustratie, onrust en eindeloos overdenken allemaal zonder een duidelijke verklaring waarom alles voor mij vaak nét iets ingewikkelder, intenser of anders voelde dan voor anderen. Dat zij erbij was die dag, betekende veel.

De hele dag bestond uit testen, gesprekken en observaties. Soms voelde het klinisch, soms juist heel persoonlijk. Ik vertelde over mijn verleden, mijn (gebrek aan) focus, mijn energie, mijn patronen en de manieren waarop ik had geleerd te maskeren, compenseren en volhouden. Sommige vragen kwamen harder binnen dan verwacht. Andere gaven juist onverwachte opluchting, alsof er eindelijk iemand begreep wat er al die tijd in mijn hoofd speelde.

Na de officiële diagnose kwam het moment waarop ik voor het eerst ADHD-medicatie probeerde. Ik had gemengde gevoelens: hoopvol, sceptisch, een beetje zenuwachtig. Maar na ongeveer een uur begon er iets subtiel te veranderen. De chaos in mijn hoofd werd wat zachter, alsof ik voor het eerst mijn eigen gedachten helder kon horen. Ik voelde me niet gedrogeerd of “anders”, maar wel meer gefocust. Meer in controle. Ik kon een gedachte volgen zonder die halverwege kwijt te raken, en ik zat twintig minuten stil tijdens de QbTest. (Hier zie je hoe die test eruitziet.)

Het was alsof iemand het achtergrondgeluid zachter had gezet, geluid dat ik zo gewend was, dat ik niet eens wist dat het er was. En de onrust… die was er even niet. Het was ongelofelijk om een andere versie van mezelf te ervaren. Ik kan eerlijk zeggen: Marcel versie 1.1 is in bèta!

Die dag draaide niet alleen om een label of een pil. Het was het begin van een nieuw hoofdstuk. Een persoonlijk hoofdstuk. Eentje waarin ik kan stoppen met gissen en kan beginnen met echt begrijpen. Waarin ik niet langer compenseer voor een onbenoemd iets, maar mijn leven bewuster en met duidelijkere instructies en hulpmiddelen (zowel intern als extern) kan navigeren.

De diagnose heeft me niet veranderd, maar gaf me wel een kader. Waarom ik me voel zoals ik me voel, en hoe ik met mijn brein kan werken in plaats van ertegenin. De weg vooruit is er nog steeds een van ontdekking, maar voor het eerst in lange tijd voelt het alsof ik een kaart in handen heb.

En dat alleen al… is een enorme opluchting.