Gisteren was het zover: de allereerste opname van Even de Draad Kwijt, de podcast die ik ben begonnen. Niet om viral te gaan of de podcastwereld op z’n kop te zetten (nog niet, tenminste), maar omdat ik graag alle apparatuur wilde testen en om een leuk gesprek met de kinderen te hebben

. Omdat we allemaal barsten van de gedachten, verhalen en ideeën, en vooral: omdat we elkaar op een nieuwe manier wilden ontmoeten, zonder schermpjes of afleiding. Nou ja, bijna zonder afleiding.

ADD + ADHD + vermoedelijk ADHD = Chaos + Goud

Dat het niet helemaal stil zou zijn, wist ik van tevoren. Geen van ons heeft een brein dat ooit écht stilzit. ADD, ADHD, vermoedens van ADHD, een drietal stuiterende breinen aan de keukentafel. Wat daaruit ontstond was echt heel leuk! Gesprekken die alle kanten opgaan, maar nooit saai worden. Gedachtesprongen die misschien niet logisch zijn, maar wel oprecht en verrassend.

Tijdens de opname ging het dan ook alle kanten op. En dat was juist het mooie. Er werd gelachen, onderbroken, verdwaald in zijsporen, en vooral: geluisterd. Naar elkaar. En dat was heel leuk om te ervaren.

Technische reality check: de 30 minuten DSLR limiet

Natuurlijk moest er ook techniek aan te pas komen. Ik had mijn DSLR-camera’s neergezet om de kinderen mooi in beeld te brengen. Tot ik na afloop van het gesprek de camera’s bekeek. Er werd niet meer opgenomen.

Wat bleek? Veel DSLR-camera’s stoppen na 30 minuten met opnemen. Niet vanwege technische beperkingen, maar vanwege een oude belastingregel in de EU: zodra een camera langer dan 30 minuten kan opnemen, wordt ‘ie officieel als videocamera gezien, met bijbehorende invoerheffing. Geen grap. Dus daar zat ik dan met een goed gelukte podcast, zonder video.

Het was frustrerend, maar ook ergens toepasselijk. *Iets met voorbereiding mompelt*

Zonder afleiding (bijna dan)

Toch was het vooral heerlijk. Even geen telefoons, geen TV, niet je kamer opruimen. Alleen wij drieën, een microfoon, en een paar onderwerpen waar we in doken. Allesbehalve perfect, maar juist daarom echt. En dat is precies wat ik met deze podcast wil neerzetten: geen gescripte interviews of gladde praatjes, maar eerlijke gesprekken. Mét ruis, mét zijsporen, zoals het leven zelf.

Klaar voor het echte werk

Die eerste opname was echt leuk, rommelig en imperfect, maar oprecht en waardevol. De opnames staan inmiddels opgeslagen op mijn NAS en in een cloud backup. Misschien dat ik deze ooit nog ga publiceren, maar pas als de kinderen 100% achter publicatie staan.

En nu ben ik er klaar voor: de eerste échte aflevering, met een gast. Iemand die ook een verhaal te vertellen heeft, die misschien ook af en toe even de draad kwijt is, en daar geen probleem van maakt.

De planning is begonnen. De ideeën borrelen. De microfoon staat klaar (en een nieuwe videocamera zonder tijdslimiet ook).